Op de eerste zondag in het nieuwe jaar fietste ik Tim, een vriend van mijn ex Micha, tegen het lijf. Hij hield mij staande; "Ik moet je iets vertellen. Micha is dood." Ik keek niet begijpend voor me uit. Hij haalde iets tevoorschijn, een foto. Het was de laatste foto die van Micha gemaakt is, op het strand van Thailand. Toen braken de dijken.Met het tsunamigeweld had het ongeluk niets te maken. Het laatste dat van hem is gezien is een geldopname, een e-mail naar huis en dat hij aan boord is gegaan van de boot naar Koh Tao. Daar is hij met een snorkel de zee in gegaan en hij is niet meer teruggekomen. Een landafwaartse stroming is hem waarschijnlijk fataal geworden.
Daar op straat was voor mij de eerste schok. Daarna kwamen de naschokken. Al die kleine dingen; de pannen die dateren van ons samenwonen, net als de wasmachine en de woordenboeken, het jaarlijkse afschrift van onze en/of rekening die nog altijd niet is opgezegd, bamisoep, fietsen over de J.M. Coenenstraat eten bij New King, brengen het verlies weer in gedachten.
Mijn schrik staat natuurlijk in geen verhouding tot dat van zijn ouders. Hun verdriet is niet te bevatten. Zo heb je een zoon in de kracht van zijn leven, zo heb je alleen een bericht van de politie Van Leijenberglaan en zijn bagage. Het blijft onwerkelijk, ondanks de foto's in de boekenkast en de in memoriams op internet.
Een brief aan Eddy en Jetty was een van de eerste gedachten. Een innerlijke stem zei dat die persoonlijk in de brievenbus gedaan moest worden - en kreeg gelijk; ik trof Eddy voor de deur. Wat een geluk bij dit ongeluk. Zoals een wijze professor zei voor Micha's schaakvrienden van Caïssa, is het een eeuwenoude Joodse traditie dat men een rouwproces niet geïsoleerd moet verwerken, maar met elkaar.
Micha en ik hadden al een paar jaar geen contact meer. De laatste keer dat ik hem tegenkwam - hij was op weg naar de schaakclub - had hij dezelfde trui aan die hij aanheeft op de meeste foto's op internet; een afdankertje uit mijn klerenkast. Tja, Micha's 'dress-code' en nachtbraken. Ik heb me vaak afgevraagd of het een houding was of desinteresse. Wilde hij duidelijk maken dat een goed mens - en integer was hij met een bijzonder verantwoordelijkheidsgevoel en discretie - niet kan worden herkend aan een stropdas? Het was in elk geval Micha ten (blote) voeten uit. Wat een uniek mens, en wat ben ik blij dat onze levens elkaar gekruist hebben. Ik wens al zijn vrienden en familie heel veel sterkte met het verwerken van het verlies.
