Welke Amsterdamse scholier herinnert zich niet de 'museumles' in het Stedelijk? Hoogepunt was voor mij het bezoek aan The Beanery van Kienholz (inclusief kroeglucht!), ook wel het 'klokkencafé'. Twintig jaar later heeft dezelfde kunstenaar een bijzonder stukje Amsterdam nagebouwd: de wallen. Ook deze huizen van plezier worden bevolkt door bevroren figuren met druipende lakklodders; de gezichten van de dames zien we door het glas van koekdozen. De mini-vitrines verbeelden het lekkers dat ze in de etalage zetten en tegelijk de vrijheid te kussen wie zij willen.
Nu de echte kamertjes stuk voor stuk veranderen in designschoenateliers, combineert the National Gallery in London de tentoonstelling van Hoerengracht met een aantal frivole voorstellingen van Hollandse meesters. Conservator Colin Wiggins, ziet 'some striking similarities', bijvoorbeeld tussen de vrouw aan de pianola van Vermeer en Jutta in Hoerengracht, 'who stands next to her telephone, looking at us in a confrontational pose as she waits for the next customer to call.'
Ach, ik heb slechtere smoezen gehoord om naar de wallen te gaan.
- How much is that body in the window? Kate Connolly (the Guardian) in gesprek met Nancy Reddin Kienholz, Ed Kienholz' weduwe en medewerker.
No comments:
Post a Comment