Nieren verschrompeld, botten poreus, uitgedroogd, hart op hol, longen versteend, blaasgruis, doof, blind, dement... op een gegeven moment is leven niet leuk meer. Een leven dat begon in Parijs als knapste en liefste in een nest. Hij was de eerste keus, maar werd nooit opgehaald. Het vrouwtje ging op wereldreis en bracht de kitten naar haar homosensuele broer en zijn lief - bepaald geen kattenliefhebbers. Nicole en ik overnachtten bij hen voor de jaarwisseling van 1989 op 1990 - geloof ik. Na één dag kroelen met de zwarte ondeugd hield ik de boot nog af; er zitten genoeg katten in het asiel in Amsterdam. Maar na vijf nachten met een poes hard spinnend onderin mijn slaapzak, kon ik niet meer terug. Vanaf nu heette hij Paris en ging hij wonen in Amsterdam.
In de zeventien jaar die hij in Nederland 'asiel' heeft genoten, woonde hij respectievelijk in de Van Speijckstraat, enkele weken in de Hudsonstraat en daarna vijftien jaar op de Jacob van Lennepkade met een onderbreking van drie maanden op de Zoutkeetsgracht en één jaar op de Kastanjeweg. Een van de lieve hebbelijkheden van Paris was dat hij nooit spontaan op schoot sprong behálve als je op het punt stond weg te gaan of als je op de wc zat. Ook kon hij zich op een vertederende manier voor je voeten werpen; do it to me, en dan bedoelde hij vooral spelen. Tot op hoge leeftijd was hij in voor bewegende propjes, draadjes en wat dies meer zij. Van soortgenoten moest hij niet veel hebben, het hoogst haalbare was negeren vanaf de kast. Hopen dus maar dat hij in de kattenhemel een rustig plekje vindt zonder andere katten maar met veel rust, aandacht van mensen en een slaapzak om diep in weg te kruipen. Dag Paris, het waren mooie jaren met je. XXX
No comments:
Post a Comment